استفاده عجیب هنرمندان ژاپنی از ظروف میناکاری

هنرمندان ژاپنی تا دهه 1830 اشیاء میناکاری شده سه بعدی نمی ساختند، اما هنگامی که این تکنیک بر اساس تجزیه و تحلیل اشیاء چینی رایج شد، بسیار سریع توسعه یافت و در دوران میجی و تایشو به اوج خود رسید.

مینا از حدود سال 1600 به عنوان تزئین برای فلزکاری استفاده می شد و لباس های داخلی ژاپنی پیش از شروع دوره میجی در سال 1868 به اروپا صادر شده بود.

ظرف میناکاری پایه دار در آن دوران بسیار مور توجه قرار گرفت و در در بار مورد استفاده فراوانی داشت.

Cloisonné در ژاپن به عنوان shippo، به معنای واقعی کلمه هفت گنج شناخته می شود.پ

این به مواد پر رنگی اشاره دارد که در متون بودایی ذکر شده است. این اصطلاح در ابتدا برای اشیاء رنگارنگ وارداتی از چین استفاده می شد.

طبق افسانه، در دهه 1830، کاجی سونکیچی یک شی مینای چینی را شکست تا آن را بررسی کند، سپس هنرمندان زیادی را آموزش داد و صنعت میناکاری ژاپن را شروع کرد.

ظروف میناکاری اصفهان نیز از همین نوع چینی بوده که بسیار هم زیبا و چشم نواز می باشد.

میناهای اولیه ژاپنی کدر و مات و با اشکال نسبتاً دست و پا چلفتی بودند. این امر از سال 1870 به بعد به سرعت تغییر کرد.

ظرف مینا کاری سفالی در آن دوران کم کم به صورت کامل و به بهترین شکپل تولید و مورد مصرف قرار گرفت.

شرکت cloisonné ناگویا (Nagoya shippo kaisha از سال 1871 تا 1884 وجود داشت تا محصول بسیاری از کارگاه های کوچک را بفروشد و به آنها کمک کند تا کار خود را بهبود بخشند.

گستره ای از هنرهای تزئینی در نمایشگاه های بین المللی این بخشی از برنامه ای برای معرفی ژاپن به عنوان یک کشور مدرن و صنعتی بود.

گوتفرید واگنر دانشمند آلمانی بود که توسط دولت برای مشاوره در صنعت ژاپن و بهبود فرآیندهای تولید به کار گرفته شد. او همراه با Namikawa Yasuyuki یک مینای سیاه شفاف ایجاد کرد که برای پس‌زمینه استفاده می‌شد.

در این دوره میناهای شفاف به رنگهای مختلف دیگر دنبال شد که ظروف میناکاری طرحدار نمونه های بسیار عالی آن می باشد.

همراه با Tsukamoto Kaisuke، واگنر فرآیندهای پخت مورد استفاده در کارگاه‌های ژاپنی را تغییر داد و کیفیت پرداخت‌ها را بهبود بخشید و تنوع رنگ‌ها را گسترش داد.

Kawade Shibatarō تکنیک های مختلفی را معرفی کرد، از جمله nagare-gusuri (لعاب قطره ای) که لعاب رنگین کمانی را تولید می کند و تکنیک اوچیداشی (repoussé) که در آن پایه فلزی به بیرون چکش می شود تا جلوه ای برجسته ایجاد کند.

او همراه با هاتوری تاداسابورو تکنیک moriage (“انباشته کردن”) را توسعه داد که لایه‌هایی از مینا را روی یکدیگر قرار می‌دهد تا جلوه‌ای سه بعدی ایجاد کنند.